Vandaag heeft de voorzitter van SP afdeling Nijmegen, Nick Wasilopoulos, bekend gemaakt dat hij per direct zijn functie neerlegt. Directe aanleiding voor deze keuze is de ondermijning van de democratie in afdeling Nijmegen. Wij publiceren hier de brief die Nick heeft geschreven om zijn vertrek toe te lichten.
7 december 2018 trad ik aan als voorzitter van de Nijmeegse SP. Nu bijna 2 jaar later wordt abrupt duidelijk dat ik mijn tweejarige jubileum niet ga halen. Ik leg per direct mijn functie neer na een aantal kwalijke ontwikkelingen in de partij en in de afdeling. Ik wil geen verantwoordelijkheid dragen over de ondemocratische praktijken waar een meerderheid van het huidige afdelingsbestuur op aanstuurt. In dit stuk wil ik nader toelichten wat er de afgelopen tijd is gebeurd.
In een normale situatie zou ik dit lokaal afhandelen en niet publiekelijk, maar door de landelijke ontwikkelingen die er spelen heb ik besloten dat dit ook in de partijbrede discussie thuishoort, en dat SP’ers en iedereen die de SP een warm hart toedraagt het recht heeft om te weten wat er speelt. Daarbij is het lastig om je binnen de bestaande structuren te bewegen wanneer je daar systematisch van wordt uitgesloten. Dit zal ongetwijfeld boze reacties ontlokken van partijgenoten die vinden dat dit niet publiekelijk hoort. Tegen hen wil ik zeggen dat een dergelijke opvatting bijdraagt aan een cultuur van misstanden en doofpotten.
De afgelopen tijd is een bewogen periode geweest voor de SP. Het is normaal in politiek dat meningsverschillen bestaan en die soms tot conflict leiden, maar wat er nu aan de hand is gaat verder dan dat. Helaas geldt dat in het bijzonder voor de afdeling waar ik leiding aan geef, afdeling Nijmegen. Dat begon rondom de verkiezingen van het huidige bestuur.
Lokaal is het gebruikelijk dat het zittende bestuur een voordracht doet voor een nieuw bestuur. Binnen het bestuur werden zittende bestuursleden Olaf Kemerink, Nihat Akdamar en ROOD contactpersoon Ties van den Bogaard beschuldigd van het aanhangen van CP gedachtengoed, en werd de discussie gevoerd of zij wel deel moesten zijn van de voordracht. Na felle discussie kwam het bestuur tot het besluit dat de drie gewoon op de voordracht kwamen en dus verkiesbaar stonden voor het Nijmeegse bestuur. Later bekrachtigde het ALV dat zij daar thuishoorden door ze met een grote meerderheid te verkiezen als bestuursleden. Deze goedkeuring van de leden had het begin moeten zijn van een succesvolle samenwerking, waarbij ieders mening zou worden gewaardeerd en gerespecteerd. Niet veel later ging het al de mist in. Directe aanleiding was dat een deel van het bestuur het niet eens was met de sociale media uitingen van ROOD Nijmegen. Op een openlijk toegankelijke demonstratie voor de vluchtelingen in Moria waren andere linkse groepen aanwezig. ROOD Nijmegen toonde zich bereid de armen ineen te slaan met gelijkgezinden en ging met deze mogelijke bondgenoten op de foto, om deze foto vervolgens op de sociale media van ROOD Nijmegen te delen. Meerdere bestuursleden eisten vervolgens met een hoop kabaal dat de foto onmiddellijk van de sociale media zou worden verwijderd, omdat het om enge communistische groepjes zou gaan. Dit betrof ‘De Kameraadschappij’, een wandelvereniging die links gedachtegoed verbindt met gezonde groepsactiviteiten. Het bestuur was zo bang om verbonden te zijn met deze wandelaars dat ze direct de autonomie van de ROOD groep inperkt, door middel van het stiekem veranderen van het Twitter wachtwoord en werd er extra toezicht op de Facebook afgedwongen. Dit incident is tot in den treure aangehaald om de legitimiteit van de ROOD groep in twijfel te trekken en het functioneren van de afdeling ernstig in te perken. Deze bizarre uitbarsting zorgde voor grote spanning tussen ROOD Nijmegen en het Nijmeegse afdelingsbestuur.
Op 28 oktober werden plotseling vijf partijgenoten uit andere afdelingen geroyeerd. De royementen waren zogenaamd op basis van vermeend dubbellidmaatschap, maar de aanklagers spreken zichzelf hier meer dan eens over tegen. Zwart op wit zijn deze vijf geroyeerd om vermeend dubbel lidmaatschap van de SP en Communistisch Platform. In de media volgde echter een demonisering van deze vijf partijgenoten die al snel weg zouden worden gezet als gevaarlijke communisten die alleen maar uit waren op een burgeroorlog. Deze verwijten deden ook al snel intrede in de Nijmeegse SP.
In onze eigen afdeling werd al snel de volgende verdachte ongefundeerd de strop om gedaan. Hans van Hooft, Fractievoorzitter SP Nijmegen en partijbestuurslid, stuurde aan op het schorsen van Olaf Kemerink. Olaf zou zich schuldig hebben gemaakt aan het hebben van een dubbel lidmaatschap. Dat zou blijken uit de inhoud van zijn programma voor ROOD-voorzitterschap, uit het feit dat hij op een foto met ‘de Kameraadschappij’ stond en omdat uit de metadata van een afbeelding zou blijken dat Olaf verantwoordelijk is voor de grafische vormgeving van CP. In de drie jaren dat ik Olaf goed heb leren kennen heb ik hem nooit kunnen betrappen op het doen van grafische vormgeving of überhaupt het gebruiken van Photoshop. Dat dit geen bewijs is van dubbellidmaatschap, kon van Hooft en zijn medestanders niet schelen. Olaf moest eruit. Deze gang van zaken maakte voor mij overduidelijk dat er hier sprake was van een politieke zuivering van andersdenkenden.
Olaf Kemerink werd met een nipte meerderheid door het afdelingsbestuur geschorst. Dit was dus een lokaal besluit, wat betekende dat de Nijmeegse leden nog het recht hadden om hier wat van te vinden en eventueel dit besluit terug te draaien of te bekrachtigen. Echter werd de hoop op democratische rechtvaardigheid al snel de kop in gedrukt toen een week later bekend werd dat Kemerink op het eerstvolgende landelijke bestuursoverleg was geroyeerd.
De grootste schok kwam pas toen ik leerde dat dit gebeurd zou zijn op verzoek van mijn afdeling.. Een verzoek waar ik, de voorzitter van de afdeling, niks van af wist. Hans van Hooft en Marloes Piepers zitten beiden zowel in het partijbestuur als in het Nijmeegse bestuur, maar zij vonden het blijkbaar niet nodig mij hierover in te lichten. Geconfronteerd met deze list schoten de schuldigen in de ontkenning. Zij beweerden dat dit gewoon een besluit geweest was van het partijbestuur, terwijl Arnout Hoekstra op dat moment aan Olaf Kemerink al duidelijk gemaakt had dat er wel degelijk een stuk namens afdeling Nijmegen was ingediend wat voor het royement van Olaf zou pleiten. Dit toont aan dat Hans van Hooft en Marloes Piepers zich gedragen als een schaduwbestuur.
Op de afgelopen ALV over het verkiezingsprogramma kwamen moties over de gang van zaken aan bod. Hoewel de moties geen meerderheid haalden, spanden de uitslagen erom en legden ze kraakhelder de verdeeldheid in de afdeling bloot. Op deze ALV werd ook afgesproken dat het royement van Olaf Kemerink alsnog besproken zouden worden op een latere ALV, omdat veel leden hadden aangegeven hier behoefte aan te hebben.
Wederom besloot het schaduwbestuur echter tot iets anders. Hans van Hooft riep een extra bestuursvergadering uit. Dit was nog geen 48 uur voor de vergadering aangekondigd. Hierdoor kon een deel van het bestuur, waaronder ikzelf, niet aanwezig zijn. Ondanks de afwezigheid van het kritische deel van het bestuur, inclusief ikzelf, had de rest van het bestuur weinig moeite met het doorduwen van verregaande besluiten. De ALV waar zoveel leden behoefte aan hadden, en die gepland stond voor dezelfde week, werd afgeblazen. Het spreekrecht van de leden van afdeling Nijmegen werd ingeperkt door een schaduwbestuur dat bang was voor wat deze leden te zeggen hadden. Daarnaast werd ik persoonlijk als voorzitter in mijn macht beperkt. Zo werd er achter mijn rug om besloten dat ik niet meer de afdeling mocht vertegenwoordigen in de media, en is mij mijn spreekrecht ontnomen op aankomend congres.
Deze constante ondermijningen van onze democratie is tekenend voor de huidige staat van de partij en ik wens hier niet aan bij te dragen. Dus bij deze neem ik het besluit om niet langer dit bestuur te legitimeren met mijn voorzitterschap en stap ik per direct uit mijn functie als afdelingsvoorzitter van SP Nijmegen.
Wat ik niet doe, is mijn lidmaatschap opzeggen. De ontwikkelingen in mijn afdeling zijn slechts een illustratie van wat er landelijk in de partij gebeurt: Een klein groepje SP’ers met hoge functies probeert zich te ontdoen van haar oppositie. Hier hebben zij zelfs hun jongerenbeweging voor naar de slacht gebracht. Dit moeten we ze niet toestaan. Niks van dit alles had hoeven gebeuren als de veelvuldige oproep om een beter georganiseerde partijbrede discussie was erkend. Een toegankelijke invulling hiervan zou het openstellen van interne discussie in de Tribune zijn. Op deze manier kunnen we per thema de verschillende meningen in onze partij een stem geven.
Veel van de conflicten in onze partij vinden hun oorsprong in een gebrek aan vertrouwen. Om dit tegen te gaan is het een belangrijke stap voor onze partij om zich transparanter in te richten. Als belangrijke stap daartoe dienen alle besluitenlijsten en ingezonden stukken van de bestuursvergaderingen openbaar te worden gemaakt. Op deze manier maken we een einde aan de welles-nietesdiscussies, zoals die in Nijmegen ook speelden omtrent het verzoek tot royement van Olaf Kemerink en kunnen we onze verkozen vertegenwoordigers ter verantwoording roepen.
Onze partij zou baat hebben bij een betere verdeling van de interne machtsverhoudingen. Dubbele petten houden nieuwe inzichten tegen en ondermijnen onze interne democratie. Wanneer er veel overlap bestaat tussen lokale en landelijke bestuurders loop je het risico dat de lokale democratie gepasseerd wordt en veel leden ondervertegenwoordigd zijn. Naast alle dubbelfuncties is het hoge aantal prominente leden die loonsafhankelijk van de SP zijn een probleem. Zo worden bijvoorbeeld veel belangrijke verkozen functies bekleed door leden van het scholingsteam. De drempel om je kritisch uit te spreken is een stuk hoger wanneer je voor je inkomen afhankelijk bent van de partij, wat niet wenselijk is voor onze interne democratie. Een ander gevaar wat hierbij komt kijken is de natuurlijke groepsvorming die plaatsvindt onder personeelsleden. Wij mogen geen afdelingsoverstijgende overleggen houden, maar het personeel maakt zich hier constant schuldig aan onder werktijd of bijvoorbeeld tijdens de lunch. Vervolgens komt men daarmee terug naar de afdelingen. Hierdoor krijgt personeel onevenredig veel tijd om aan voorstellen te werken. Dit moet je tegengaan door meer ruimte te maken voor andere afdelingsoverstijgende initiatieven.
Ondanks al deze tekortkomingen heb ik de moed niet opgegeven voor onze partij. Met mijn uittreden uit het bestuur zal er door gebrek aan een verkozen voorzitter snel nieuwe bestuursverkiezingen moeten worden uitgeroepen. Ik stel me daarbij ook dienstbaar op om de strijd aan te gaan samen met anderen die zich willen inzetten voor de democratisering van onze partij. En mochten de leden aan onze kant staan in de strijd, ben ik bereid het voorzitterschap van onze afdeling weer op me te nemen. Wij moeten onze partij niet laten afpakken, wij moeten hem terugnemen. Dit betekent niet alleen oppositie voeren tegen de mensen die het huidige wanbeleid voeren, maar ook de structuren die dit in de hand werken verbeteren.